Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2014

Tαινιοκριτική: "Δύο ημέρες μια νύχτα"


Το βράδυ της Κυριακής πλησιάζει και όπως έχω πει ξανά, είναι μια καλή ευκαιρία για ήσυχο cinema. 

Το νέο διαμάντι των αδελφών Νταρντέν, έχει ανέβει αυτή την εβδομάδα στους κινηματογράφους και αποτελεί μια ευχάριστη έκπληξη, ανάμεσα σε ταινίες όπως το βαρετό Equalizer και το μετριότατο Interstellar (αχ ρε Μάθιου κι ήσουν καλός στο True Detective). 

Μια ταινία με βαθιές ρίζες στην σημερινή κοινωνική πραγματικότητα, παρατηρεί αμείλικτα και σταθερά τον σημερινό εργασιακό κόσμο, μιας Γαλλίας στα πρώτα στάδια της κρίσης. 

Η Σάντρα, μια εργαζόμενη που επιστρέφει από αναρρωτική άδεια, βρίσκει τις πόρτες της δουλειάς της κλειστές. Ο προϊστάμενός της για να "είναι ανταγωνιστικός προς τους Κινέζους" παρακρατά το πριμ της ομάδας του και τους βάζει μπροστά στο ερώτημα: Θέλουν να πάρουν το πριμ ή να επιστρέψει στη δουλειά της η Σάντρα; Από τη δική πλευρά, η Σάντρα αγωνίζεται σε ένα σαββατοκύριακο να πείσει τους συναδέλφους της να τη βοηθήσουν να κρατήσει τη δουλειά της. 

Ανθρώπινο, γρήγορο και ρεαλιστικό, το "Δύο ημέρες μια νύχτα", με μια τσαλακωμένη και αμφιταλαντευόμενη Μαριόν Κοτιγιάρ, παρουσιάζει χωρίς φτιασιδώματα τις σημερινές εργασιακές σχέσεις, την επίδρασή τους στις προσωπικές και αναδεικνύει μια εργατική τάξη που ... δεν πάει στον παράδεισο.

Αφεθείτε στο ντοκιμαντερίστικο αφηγηματικό ύφος και τη μαστοριά των Νταρντέν και αναρωτηθείτε κι εσείς: Τι γίνεται όταν τα επιχειρηματικά προβλήματα μετακυλίονται στους εργαζόμενους; Τι γίνεται όταν δεν υπάρχουν σωματεία; Υπάρχει άραγε σήμερα κοινωνική και ταξική αλληλεγγύη; 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου