Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2014

Πεθαίνοντας στη χώρα της επαγγελίας


Στις 09/08/2014 σε μια φτωχογειτονιά της αμερικανικής πόλης Φέργκιουσον του Μιζούρι έπεφτε νεκρός από τις σφαίρες ενός λευκού αστυνομικού ο αφροαμερικάνος Μ. Μπράουν. Ο Μπράουν ήταν μόνο 18 ετών.

Η αγανάκτηση των φτωχών εργαζομένων της πόλης εκφράζεται μέσα από την στυγερή δολοφονία και ξεσπά με τη μορφή μαζικών διαδηλώσεων κατά της αστυνομικής βίας. Το κατά πολλούς φιλολαϊκό αμερικανικό κράτος, καταστέλλει τις διαδηλώσεις με χημικά και σφαίρες. Τραυματίζονται γυναίκες και 16χρονα παιδιά που διαδήλωναν απολύτως ειρηνικά. Παράλληλα η πολιτεία επιβάλλει στρατιωτικό νόμο απαγορεύοντας την κυκλοφορία μετά τη δύση του ηλίου. Ο αφρομερικάνος "εναλλακτικός" πρόεδρος Ομπάμα θα δηλώσει "συγκλονισμένος" και " ενήμερος του δίκαιου των διαδηλωτών". Λίγες ώρες μετά θα στείλει την Εθνοφρουρά να καταστείλει με ακόμα μεγαλύτερη βιαιότητα τις κινητοποιήσεις. Νέα βίντεο με αστυνομικό που απειλεί ότι θα σκοτώσει έναν διαδηλωτή εάν δεν σταματήσουν βγαίνουν στα διάφορα μίντια. 

Παράλληλα, οι Αμερικάνοι Χρυσαυγίτες της Κου- Κλουξ- Κλαν, πραγματοποιούν έρανο υπέρ του λευκού αστυνομικού πολώνοντας κι άλλο την κατάσταση. Δέκα μόλις ημέρες μετά ένας άλλος αφροαμερικανός, ο Κ. Πάουελ κινούμενος προς το μέρος αστυνομικών φωνάζει "Ορίστε πυροβολήστε με! Σκοτώστε με!" Εκείνοι δεν διστάζουν να τον εκτελέσουν επί τόπου σε δημόσια θέα. Αργότερα θα προφασιστούν ότι κρατούσε όπλο και προκαλούσε. 

Η αντιμετώπιση των περιστατικών από τα ΜΜΕ σοκάρει. Ακόμα και στη χώρα μας ο σχολιασμός επικεντρώνει στα θύματα. Τους περιγράφουν σαν εξαθλιωμένους συμμορίτες. Τυχαία δε, εμφανίζεται και ανάλογο βίντεο με τον ένα από αυτούς να κλέβει τσιγάρα από ένα μαγαζί (λες και όταν πεινάς ή στερείσαι, είσαι εσύ ο υπαίτιος της στέρησής σου). 

Η χώρα των ΗΠΑ περιγράφονταν ως γη της επαγγελίας ήδη από τη δεκαετία του 20. Αν και το αμερικανικό όνειρο που υπόσχονταν κατέρρευσε προ πολλού, και όχι μόνο στα έργα του Άρθουρ Μίλερ, οι ΗΠΑ εξακολουθούν να είναι η πρώτη σε ισχύ καπιταλιστική δύναμη. Χιλιάδες στρατιώτες της πολεμούν για τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, ενώ κουστουμαρισμένοι νεο-γιάπηδες με παχιά πορτοφόλια, αγωνίζονται να συντηρήσουν τον μύθο του "everyone is given a chance". 

Όμως οι ΗΠΑ είναι και κάτι ακόμα. Είναι η χώρα του 15% ανεργίας, των 2,4 εκατομμυρίων φυλακισμένων (εκ των οποίων πάνω από το 50% είναι μαύροι ή λατινοαμερικάνοι), της θανατικής ποινής, των 3,5 εκατομμυρίων αστέγων, ανάμεσα στους οποίους 1,1 είναι κάτω των 18 ετών. Είναι η χώρα, σε 100 πόλεις της οποίας, έχουν απαγορευτεί οι άστεγοι! (δεν επιτρέπεται να κοιμούνται εκτός σπιτιού) ενώ ένα 1% του πληθυσμού της έχει τόσα χρήματα ώστε να εξασφαλίζει το βιοτικό επίπεδο 100 γενεών μετά. 

Ο πρώτος μαύρος πρόεδρος, διοικεί τη χώρα εδώ και έξι χρόνια. Το "μοντέλο Ομπάμα" που φαίνονταν ελκυστικό στην ελληνική "κυβερνώσα αριστερά" φαίνεται πεντακάθαρα ότι έχει καταφέρει να βαθύνει την κρίση και να εξασφαλίσει απλώς περισσότερα κέρδη για τους μονοπωλιακούς κολοσσούς.

Όσα κροκοδείλια δάκρυα και αν χυθούν, όσες Miley Cyrus και αν επιστρατευθούν για να κρατήσουν "ενός λεπτού σιγή", όσοι Bono κι αν νιώσουν "λύπη για την Αφρική" και όσα αφρικανάκια και αν υιοθετήσει το ζεύγος Pitt & Jolie, η αλήθεια παραμένει μία:

Το ζήτημα θα τίθεται πάντα εκεί που το έβαλε η Florence Reece: Which side are you on boys?

Και θα απαντάται πάντα με τον τρόπο του Albert Einstein"I am convinced there is only one way to eliminate (the) grave evils (of capitalism), namely through the establishment of a socialist economy, accompanied by an educational system which would be oriented toward social goals. In such an economy, the means of production are owned by society itself and are utilized in a planned fashion"



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου