Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2014

Θέλετε να γίνουμε Αργεντινή ?


Από τότε που οι "αγανακτισμένοι" του Συντάγματος μαζεύτηκαν με μια μονάχα εισαγγελική εντολή, έχω αρχίσει, είναι η αλήθεια, να το ακούω λιγότερο. Φυσικά σε αυτό έχουν βοηθήσει και οι καιροί που όσο περνούν πέφτει ο σοβάς της ανακρίβειας. Είναι βέβαια και που έχω γίνει κι εγώ δυσανεκτικός στη χαζομάρα...

Πολλοί λοιπόν κάποτε μουρμούριζαν γκρινιάζοντας ή ξεσπάθωναν επικρίνοντας με το επιχείρημα: "Γιατί να μην γίνουμε κι εμείς σαν την Αργεντινή;" Ευτυχώς αυτοί όλο και λιγοστεύουν. Θα ήθελα παρόλα αυτά εδώ να αναφερθώ στην υπόθεση της Αργεντινής και να την εξετάσω χωρίς αγανάκτηση και μέσα από ένα πιο λογικό πρίσμα.

Σήμερα πρόεδρος της Αργεντινής είναι η Κριστίνα Φερνάντες ντε Κίρχνερ του κόμματος "Μέτωπο για τη Νίκη–Κόμμα Δικαιοσύνης".

Το 2001 και μετά από χρόνια ύφεσης, η κυβέρνηση συνασπισμού της Αργεντινής προκειμένου να λάβει μέτρα για τα διαφυγόντα κέρδη και κεφάλαια αποφάσισε να προβεί σε πάγωμα καταθέσεων. Από το 1890, η Αργεντινή θα έμπαινε στη χειρότερη θεσμική και οικονομική κρίση της ιστορίας της. Οι έντονες αλλά ανοργάνωτες διαδηλώσεις, κλιμακώθηκαν το Δεκέμβριο του 2001 σε ανοιχτές συγκρούσεις με το κράτος. Για αρκετές ημέρες (κάποιοι και μήνες), δημόσιοι και ιδιωτικοί οργανισμοί τελούσαν υπό κατάληψη, ενώ οι συγκρούσεις με την αστυνομία "καρποφόρησαν" και τους πρώτους νεκρούς. Η ανεργία βρέθηκε στο 25% ενώ το αργεντίνικο πέσο γνώρισε μια υποτίμηση της τάξης του 70%. Οι διαρκείς συγκρούσεις οδήγησαν τελικά σε πολιτικό αδιέξοδο της αστικής δημοκρατίας του "Rio de la Plata" και στην παραίτηση του πρόεδρου ντε λα Ρούα, η οποία ακολουθήθηκε από εκλογές.

Οι επιλογές της σημερινής κυβέρνησης της Αργεντινής σχετικά με τη διαχείριση του κρατικού χρέους της και τα μέτρα που αυτή έχει λάβει αποτελούν εδώ και τουλάχιστον 15 έτη πεδίο σύγκρουσης των δύο διαχειριστικών πόλων του αστικού πολιτικού συστήματος της Ελλάδας: Της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ.

Από τη μια πλευρά τα κυβερνητικά κόμματα χρησιμοποιούν τακτικά τα υπαρκτά προβλήματα του λαού της Αργεντινής και τις κυβερνητικές της αδυναμίες για να αποδείξει ότι μόνη ρεαλιστική πολιτική είναι αυτή της υποχώρησης στο δίκαιο του δυνατού.

Από την άλλη, το "αντίπαλον δέος" του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί με τα γνωστά "κόψε ράψε" να παρουσιάσει το επιχειρηματικό παιχνίδι των "κόνδορων" του μεγάλου κεφαλαίου και της κυβέρνησης Κίρχνερ, ως φιλολαϊκό αγώνα. Η εφημερίδα μάλιστα του ΣΥΡΙΖΑ "Αυγή", υποστήριξε ότι η πολιτική Κίρχνερ διασφαλίζει μια  «ανάπτυξη με γνώμονα τον άνθρωπο».

Ας βάλουμε όμως τα πράγματα "στο τορβά", κι ας δούμε τα πραγματικά δεδομένα της Αργεντινής


Οι καταλήψεις και οι κρατικοποιήσεις

Σχετικά με τους οργανισμούς και τις επιχειρήσεις υπό κατάληψη, η κυβέρνηση σωτηρίας κράτησε μια πυροσβεστική στάση. Σε πολλές περιπτώσεις ιδιωτικοί οργανισμοί κρατικοποιήθηκαν (ήταν στην προεκλογική ατζέντα της κυβέρνησης), ενώ σε άλλες περιπτώσεις, οι ιδιωτικές επιχειρήσεις όπως ξενοδοχεία, δόθηκαν στους εργαζομένους τους ως αποζημίωση για χρωστούμενους μισθούς. Αυτό όμως που προβλήθηκε ως επαναστατική πράξη τότε, έμελλε να αποδειχθεί "τρύπα στο νερό"...

Αυτό που με τις ευλογίες της κυβέρνησης σωτηρίας, κατάφεραν οι εργαζόμενοι της Αργεντινής, ήταν να γίνουν καπιταλιστές του εαυτού τους. Και πως να σταθούν τα "αυτοδιαχειριζόμενα" ξενοδοχεία μπροστά στα cluster των  Hilton; Σύντομα τα ξενοδοχεία εξαγοράστηκαν και ξαναπέρασαν στα χέρια ενός άλλου κεφαλαιοκράτη.

Τι κι αν τα αργεντίνικα πετρέλαια και ορυχεία πέρασαν στο κράτος; Το μεγάλο κεφάλαιο αφού εξαγόρασε για ένα κομμάτι ψωμί, τα κρατικά ομόλογα της Αργεντινής ζητά σήμερα την αποπλήρωσή τους στην ονομαστική τους τιμή, ώστε να διασφαλίσει μαζί με τους τόκους, κέρδος ύψους 1.600%. Που βγήκαν κερδισμένοι οι εργαζόμενοι εδώ ή το κράτος;


Ο πλούτος του έθνους

Που βρίσκεται όμως ο πλούτος της γιγαντιαίας αργεντίνικης υπαίθρου; Είναι γεγονός ότι  η Αργεντινή δεν ξέφυγε ποτέ από τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Ο μεγάλος πλούτος της χώρας  όπως η βιομηχανία χάλυβα, η βιομηχανία αυτοκινήτων και ο δυναμικότατος κλάδος της επεξεργασίας των τροφίμων παραμένουν σταθερά στα χέρια των ντόπιων και διεθνών καπιταλιστικών ομίλων. Ποια ακριβώς λοιπόν είναι η φιλολαϊκή ατζέντα που ευαγγελίζεται  ο ΣΥΡΙΖΑ; Πότε πέρασε ο πλούτος ή η εξουσία στα χέρια του λαού της Αργεντινής και δεν το καταλάβαμε;

Από την άλλη μεριά, η στάση πληρωμών και οι συγκρούσεις του λαού στους δρόμους μας είναι γεγονότα γνωστά. Μας ενημέρωσε άλλωστε σχετικά και η "Αυγή" αλλά και οι παραφυάδες του ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αυτό που ξέχασαν να μας πουν είναι τι μέτρα έλαβαν "τα καλά παραδείγματα διαχείρισης" στο σήμερα. Η αλήθεια λοιπόν είναι η ακόλουθη:  Οι κυβερνήσεις της Αργεντινής το 2005 και ακολούθως το 2010, έκλεισαν ορισμένες σημαντικές συμφωνίες: Συμφώνησε να πληρώσει ο λαός της το 93% του χρέους που δεν δημιούργησε  στην αμερικανική τράπεζα Bank of New York Mellon...


Μέτρα όμως πήρανε; 


Nα και μια ακόμη ερώτηση που απαντάται τακτικά στη σκέψη των "αργεντινολάγνων". Η απάντηση είναι πως οι κυβερνήσεις της Αργεντινής μετά το 2001 δεν πήραν κανένα μέτρο. Κανένα τουλάχιστον που να περιορίζει την κερδοφορία των μονοπωλιακών της ομίλων. Αντίθετα με τη νέα σημαντική άνοδο του πληθωρισμού, αυξήθηκε η ψαλίδα ανάμεσα στην αύξηση της παραγωγικότητας και στον πραγματικό μισθό των εργαζομένων.

Σήμερα η κυβέρνηση Κίρσνερ προχώρησε σε σημαντικές οικονομικές συμφωνίες με την Κίνα, τη Ρωσία, αλλά και μονοπωλιακούς ομίλους των ΗΠΑ.

Με την Κίνα υπογράφηκε νέα συμφωνία δανεισμού ύψους 7,5 δισ. δολ. για την αναβάθμιση των σιδηροδρομικών υποδομών και την κατασκευή υδροηλεκτρικών φραγμάτων. Με τη Ρωσία υπογράφηκαν συμφωνίες στους τομείς της Ενέργειας και των Επικοινωνιών. Ενώ με τις ΗΠΑ έχουν ήδη προχωρήσει σε συμφωνία με τον όμιλο της «Chevron» για την εκμετάλλευση των πλούσιων σχιστολιθικών κοιτασμάτων της Vaca Muerta.



Tα σημερινά στατιστικά νούμερα


Το αγαπημένο μου κομμάτι στην πολιτική ανάλυση είναι τα νούμερα. Τα ρημάδια είναι δύσκολο να τα ερμηνεύσεις όπως σου κάνει κέφι και συνήθως σου τρίβουν την αλήθεια στη μούρη. Ας δούμε μερικές στατιστικές που αφορούν την Αργεντινή:

  • Κρατικό χρέος 2002-2004 (μετά τις εξεγέρσεις): 165% του ΑΕΠ
  •  Πληθωρισμός 201428%-30%  (πληθωρισμός = αύξηση τιμών αγαθών)
  • Ανεργία 2013: 8% με 28%  του πληθυσμού κάτω του ορίου της φτώχειας 
  • Ανεργία 2014: 7,1%  με 30% του πληθυσμού κάτω του ορίου της φτώχειας  
Ως "εργαζόμενοι" καταμετρώνται και όσοι εργάζονται και από 4 - 15 ώρες την εβδομάδα σε ελαστικές σχέσεις απασχόλησης


Θέλετε λοιπόν να γίνουμε Αργεντινή; 


Η τοποθέτηση του ζητήματος της Αργεντινής στην πραγματική ρεαλιστική του βάση δεν είναι πεσιμιστικό φετίχ των μαρξιστών. Γίνεται για να αποδειχθεί τι ακριβώς συμβαίνει σε μια μακρινή, όμορφη χώρα, γεμάτη πλούτο στη γη και τους ανθρώπους της. Η ανάλυση λοιπόν του άρθρου αυτού δεν γίνεται ούτε γιατί μισούμε τους πολιτικούς μας αντιπάλους, ούτε γιατί απεχθανόμαστε την Αργεντινή. Μιλάμε για την Αργεντινή αντικειμενικά για να καταδείξουμε τι ακριβώς συμβαίνει όταν ο εργαζόμενος λαός ενσωματώνει λογικές ακολουθησης και συμβιβασμού με την αστική τάξη της χώρας του. Τότε λοιπόν, σήμερα... αύριο... θα ξαναβρεθεί φτωχότερος, πιο εξαθλιωμένος και βαθιά, πολύ βαθιά ηττημένος ... 


Πηγές:


  •  Ριζοσπάστης, Κυριακή 3 Αυγούστου 2014
  •  Ριζοσπάστης, Πέμπτη 14 Νοέμβρη 2013
  •  Ριζοσπάστης, Παρασκευή 1 Αυγούστου 2014
  •  Το Βήμα, Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2014
  • http://www.koel.gr/ Άρθρο με τίτλο: Οδοιπορικό στην Αργεντινή της εξάρτησης, της φτώχειας και της περηφάνιας
  • «World Economic Outlook Database». ΔΝΤ. Οκτώβριος 2009
  • «World Economic Outlook Database». Οκτώβριος 2014
  • Εικόνα από το: http://www.newsit.gr/


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου