Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2014

Γιατί δεν μου αρέσουν οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι


Περνούσα χθες μετά τη δουλειά από το πάρκο "Ανάληψης" στο Βύρωνα και οh boy τι χαρά! Είδα να ξεφυτρώνει ακόμα μια κατάληψη που σύντομα θα διαμορφωθεί ως "αυτοδιαχειριζόμενος χώρος πολιτών". Η νέα αυτή κατάληψη είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει γίνει γνωστή στην περιοχή, όπως με πληροφόρησε φίλος που κατοικεί μόνιμα στο Βύρωνα. 

Ο Βύρωνας λοιπόν έχει με αυτήν τρεις "αυτοδιαχειριζόμενες συλλογικότητες" μέχρι σήμερα. Οι άλλες δύο είναι η γνωστή "Λαμπηδόνα" που υποστηρίζεται και από τον σημερινό δήμαρχο του ΣΥΡΙΖΑ Γρηγόρη Κατωπόδη και το "ΒΚΠ" στην οδό Κύπρου. Κάθε ενημερωμένος βυρωνιώτης φυσικά πρέπει να γνωρίζει ότι τα δύο αυτά "κέντρα" δεν είναι το ίδιο πράγμα. Η μεν Λαμπηδόνα κηδεμονεύεται από μια μικτή ομάδα φίλων και μελών του ΣΥΡΙΖΑ και του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η δε άλλη από την ομάδα αναρχικών "Αναρχικοί από τους πρόποδες του Υμηττού". Η νέα κατάληψη αν και δεν έχει εκφράσει ακόμα την πολιτική της ταυτότητα, κρέμασε πρόσφατα μια σημαία της Antifa.

Για να είμαστε αντικειμενικοί απέναντι στη δράση των αυτοδιαχειριζόμενων χώρων θα πρέπει να τοποθετήσουμε το ζήτημα σε δύο άξονες:


  1. Τι προσφέρουν στην τοπική κοινωνία και το λαό
  2. Πόσο μαζικοί είναι 
Κατά τη γνώμη μου το πρώτο βρίσκεται σε μια διαλεκτική σχέση με το δεύτερο. Με άλλα λόγια, η αντίληψη του κατά πόσο ένας χώρος προσφέρει καλύπτοντας μια ουσιαστική ανάγκη του λαού, θα δημιουργήσει και μια μαζικότερη συμμετοχή του λαού σε αυτούς, σε μια σχέση quid pro quo. 

Και οι δύο χώροι ισχυρίζονται ότι προσφέρουν δωρεάν μαθήματα (κάθε είδους), φαγητό και πολιτικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις. Είναι όμως αυτό που πλήττει σήμερα τον μέσο εργαζόμενο; Υποθέτοντας ότι όλα αυτά προσφέρονται στην πραγματικότητα, τι θέση έχουν οι χώροι αυτοί απέναντι σε πρακτικά καθημερινά ζητήματα του εργαζομένου: Ανεργία, χρέη, διακοπές ηλεκτρικού ρεύματος, απολύσεις, χαράτσια και μέτρα. Η απλή αλήθεια εδώ είναι η παρακάτω: Σε καμιά παράσταση διαμαρτυρίας, καμιά επανασύνδεση ρεύματος, καμιά απεργία, κανένα κάψιμο χαρατσιών δεν τους έχουμε δει. Σε πολλά δε από αυτά τα ζητήματα δεν έχουν καν επίσημη θέση. 

Να πω και κάτι ακόμα, μαθήματα δωρεάν κάνει και η εκκλησία, όπως και συσσίτια, τσάμπα ταινίες δε κατεβάζει κανείς online ή τις βλέπει σε stream. Λοιπόν πως διαφοροποείσαι; Πως συνδέεις το γενικό, πχ την κρίση, με το ειδικό, πχ την πρόσβαση στην κουλτούρα; Και πώς ακριβώς παρέχεις το ένα χωρίς το άλλο; 

Η μαζικότητα των χώρων αυτών, είναι λοιπόν άμεσα σχετική με την ουσιαστική απάντηση στα προβλήματα του λαού. Για το ΒΚΠ η προσέλευση κόσμου είναι κυριολεκτικά 3 κι ο κούκος, για τη Λαμπηδόνα τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα, δεδομένου ότι μεγάλη μερίδα των διοργανωντών του είναι υποστηρικτές ή μέλη της δημοτικής αρχής του δήμου. Και πάλι βέβαια, σε πληθυσμό 61.102 πολιτών, η Λαμπηδόνα είναι ζήτημα να συγκεντρώνει 100-120 άτομα.


Πέραν λοιπόν των δεδομένων υπάρχουν τρεις κύριοι λόγοι για τους οποίους δεν πηγαίνω και δεν θα συμμετείχα σε οποιοδήποτε αυτοδιαχειριζόμενο χώρο:  


Το κλίμα: Οι χώροι αυτοί στους οποίους συνυπάρχει ο παλιός ΠΑΣΟΚος της γειτονιάς μου, με τον φουμαρολόγο ΣΥΡΙΖΑΙο καθηγητή μου και τον τζιβάτο ανάρχα "Βαλτετσίου φάση", πέραν από νερωμένη φασολάδα σερβίρουν και κάτι άλλο: Την προσδοκία ότι μη ασχολούμενος με τον πραγματικό συνδικαλισμό, πίνοντας μπύρα και φραπέ, κάτι θα αλλάξει από μόνο του. Δεν κοιμίζουν την ταξική συνείδηση που θα έπρεπε να έχεις, την ευνουχίζουν και στη θέση του κοινωνικού αγώνα που θα έπρεπε να κάνεις, της απεργίας και της κινητοποίησης τοποθετούν την παθητικότητα. Και είναι ακριβώς αυτή η πολιτική που ακολουθούν και τα αντίστοιχα κόμματα: Μια στάση αναμονής στο εργατικό κίνημα, σε συνδυασμό με την ψεύτικη ελπίδα ότι με μια κωλοψήφο κάτι θα αλλάξει. 


Η κουλτούρα: Προσπαθούσα κι εγώ να καταλάβω πως στο διάολο είναι πολιτική ταινία το  V for Vendetta  και ο Django ο τιμωρός, αλλά ο Ραφαηλίδης πέθανε κι εγώ δεν έχω ποιον να μου τα εξηγήσει. Αυτά μόνο δειγματοληπτικά από το τι προβάλλει στον "κοινωνικό κινηματογράφο" της η Λαμπηδόνα. Αλλά δεν είναι και μόνο αυτό. Όταν σηκώνεις στο πόδι τρεις μέρες μέχρι τις 5 το πρωί δέκα τετράγωνα με λαϊκό γλέντι (Μαργαρίτης κυρίως), που στο διάολο να καταλάβεις ότι εγώ δουλεύω στις 7 το πρωί και είμαι ο εργαζόμενος για τον οποίο "αγωνίζεσαι". Αλλά ακόμα κι αν αφήσουμε τα επιμέρους και πάμε στο γενικό, θα πρέπει να πούμε κι αυτό: Το ΒΚΠ ας πούμε, ήταν ένα κλειστό νεοκλασικό του δήμου. Μετά την κατάληψη, ξερίζωσαν τα τρία δεντράκια του για να φυτέψουν, υποτίθεται ζαρζαβατικά. Σήμερα, και φυσικά αφού βαρέθηκαν μέσα στις 3 πρώτες μέρες να τα ποτίσουν, το ΒΚΠ δεν έχει ούτε αυτά τα δύο δεντράκια... Αν περάσεις δε απέξω θα δεις ένα ερειπωμένο κλειδωμένο κτίριο με μερικά τσουβάλια και πλαστικά παιχνίδια πεταμένα απέξω (γιατί προσπαθούσαν να κάνουν και παιδική χαρά). Στη δε Λαμπηδόνα, αν τύχεις και σε καμιά "βραδιά πολιτισμού", η φούντα που μυρίζει ανασταίνει και το Βαμβακάρη. 

Αυτή την κουλτούρα θέλει ρε σεις δηλαδή ο εργαζόμενος; Αυτή του την παρέχει και το σύστημα... 


Η κατάληψη αυτή κάθε αυτή: Και για να λέμε και τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη, θα πω κι αυτό. Από την kukutza του Μπιλμπάο μέχρι τη Βίλα Αμαλίας, έχω να θέσω το εξής ερώτημα: Με ποιο δικαίωμα καταλαμβάνει κανείς ένα χώρο που ανήκει στον λαό, που έχει φορολογηθεί για να τον έχει, όπως τον έχει, και μου τον μετατρέπει σε αυτό το χάλι; Ότι πού μου κάνει εμένα τη ζωή καλύτερη; Τι μου προσφέρει εκτός από εξαρχειώτικη χαλαρότητα με ψίχουλα πολιτισμού; 


Αυτά τα ολίγα είχα να πω σχετικά και για να προλάβω και ορισμένους καλοπροαίρετους, όχι δεν συμμερίζομαι την επέμβαση των ΜΑΤ ή της Αστυνομίας στους χώρους αυτούς, κι αν αυτοί οι χώροι ποτέ προσφέρουν κάτι ουσιαστικό στον σημερινό εργαζόμενο, θα με δουν κι εμένα μαζί τους. 



Πηγές: 

  • www.ypes.g
  • http://politistikokentrovirona.blogspot.gr/

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου