Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2014

Σαν σήμερα ... Η ήττα του σοσιαλισμου στη Γερμανία

Κλείνουν 65 χρόνια από την ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας Γερμανίας και 25 έτη από την πτώση του τείχους.

Ποταμοί μελάνης έχουν γραφεί για τα "σημεία και τα τέρατα" της σοσιαλιστικής Γερμανίας, που δεν εξηγούν όμως την αλήθεια πίσω από τα ιστορικά γεγονότα και σκοντάφτουν πάνω στην ενοποίηση που δεν έγινε ποτέ και το σύγχρονο ρεύμα του λεγόμενου Ostalgie, που ζητά να επιστρέψει πίσω στο σοσιαλιστικό κόσμο...

Σήμερα και χθες στο logo της Google φιγουράρει ένα συγκινητικό βίντεο με κομμάτια του "τείχους του μίσους" που έχουν σταλεί ως μήνυμα σε διάφορες πόλεις του κόσμου. Οι περισσότερες από αυτές σήμερα έχουν σοβαρό πρόβλημα ανεργίας, κρίσης και αστέγων, προβλήματα δηλαδή που δεν υπήρχαν "πίσω από το τείχος". Η ευαίσθητη Google συγκινεί όμως παραλείπει να σου πει πως ο υπεύθυνος της για τη βόρεια Αφρική στέκονταν πίσω από τους "αντικαθεστωτικούς" που αιματοκύλισαν τη Λιβύη...

Θα πούμε μόνο λίγα για την ανέγερση του τείχους του Βερολίνου και αυτά θα είναι μόνο πραγματικά γεγονότα για τις συνθήκες ανέγερσής του.


Το χρονικό της ανέγερσης


Το Βερολίνο, μια πόλη με δύο νομίσματα, δύο συντάγματα, τα στρατεύματα δύο αντιτιθέμενων στρατιωτικών συμμαχιών δεν είχε για 12 ολόκληρα χρόνια (από το 1949 έως το 1961) κρατικά σύνορα. Μέχρι τον Αύγουστο του 1961, οπότε και χτίστηκε το τείχος, τα σύνορα όχι μόνο δεν ήταν ασφαλισμένα, αλλά ούτε καν υπό έλεγχο. Περνούσαν νοητά μέσα από δρόμους, συγκροτήματα σπιτιών, κήπους και υδάτινους δρόμους. Μισό εκατομμύριο άνθρωποι τα διάβαιναν καθημερινά. Μία πόλη με μικρότερο πληθυσμό από την Αθήνα, στην οποία κυκλοφορούσαν πάνω από 10.000 Δυτικογερμανοί πράκτορες, συν χιλιάδες Αμερικάνοι της CIA, Αγγλοι της Μ16 και όλες οι μυστικές υπηρεσίες του κόσμου και φυσικά και οι σοβιετικές μυστικές υπηρεσίες, ένα πραγματικό ενεργό πολυβολείο εχθρικών δυνάμεων μέσα στην καρδιά ενός ανεξάρτητου κράτους. Αν υπάρχει κάτι που πραγματικά γεννάει ερωτήματα δεν είναι η ανέγερση του τείχους, αλλά το γιατί καθυστέρησε από την πλευρά των Σοβιετικών και των Ανατολικογερμανών να θεμελιώσουν για τη ΓΛΔ το αυτονόητο, το δικαίωμα ύπαρξής της.

Όσο πλησιάζουμε προς τον Αύγουστο του 1961, οι προβοκάτσιες γιγαντώνονται. Στις 10 Ιούλη του 1961, ο δυτικογερμανικός Τύπος απαιτούσε κατά της ΓΛΔ «να χρησιμοποιηθούν όλα τα μέσα του ψυχρού πολέμου, του πολέμου των νεύρων και του πολέμου των πυροβολισμών... Γι' αυτό, δεν χρειάζονται μόνο συμβατικές στρατιωτικές δυνάμεις και εξοπλισμοί, αλλά και η υπονόμευση, η θέρμανση της εσωτερικής αντίστασης, η δουλειά στην παρανομία, η αποσύνθεση της εξουσίας, το σαμποτάζ, η διατάραξη των συγκοινωνιών και της οικονομίας, η ανυπακοή, η ανταρσία [...]».

Το Μάρτη του 1961 το δυτικογερμανικό στρατιωτικό περιοδικό «Wehrwissenschaftliche Rundschau» διακηρύσσει ανοιχτά τα σχέδια της ΟΔΓ: «Επειδή έχουν εξαντληθεί τα περιθώρια της Δύσης για απώθηση της Ανατολής, μας μένει μόνο η δυνατότητα της βίαιης αλλαγής του status quo».

Λίγες μέρες μετά, ο Δυτικογερμανός υπουργός Ερνστ Λέμερ έσπευσε στο Δυτικό Βερολίνο για να κατευθύνει τη διεξαγωγή του ψυχολογικού πολέμου. Ταυτόχρονα, σαμποτέρ έβαλαν φωτιές σε εγκαταστάσεις του Ανατολικού Βερολίνου, στο σταθμό του ηλεκτρικού της πόλης, στη Λεωφόρο Λένιν και στο Πανεπιστήμιο Χούμπολτ. Μόνο τον Ιούλη, τον τελευταίο μήνα πριν την ανέγερση του τείχους, υπήρξαν 105 προκλήσεις στα σύνορα μεταξύ Ανατολικού και Δυτικού Βερολίνου. Τα στρατεύματα του ΝΑΤΟ στη Κεντρική Ευρώπη τέθηκαν σε κατάσταση συναγερμού και τα δυτικά τανκς πέρασαν την Πύλη του Βρανδεμβούργου, μπαίνοντας στο έδαφος της ΓΛΔ. Αλήθεια, όλοι οι αστοί, οι οποίοι αυτές τις μέρες πανηγυρίζουν, τι θα έκαναν, αν π.χ. τα δύο τρίτα της Νέας Υόρκης ή του Λονδίνου ανήκαν στη Σοβιετική Ενωση με τις στρατιωτικές, φανερές και μυστικές της υπηρεσίες κι αν μάλιστα τα σοβιετικά τανκς κατευθύνονταν στους δρόμους της Νέας Υόρκης ή του Λονδίνου;

Όλα έδειχναν ότι κυοφορούνταν ένα νέο αντεπαναστατικό πραξικόπημα. Έτσι, μεταξύ 3 και 5 Αυγούστου, τα σοσιαλιστικά κράτη - μέλη του Συμφώνου της Βαρσοβίας εξέδωσαν ένα ανακοινωθέν, στο οποίο αναφερόταν ότι «οι υπονομευτικές προσπάθειες στα δυτικοβερολινέζικα σύνορα πρέπει να αναχαιτιστούν και να εγγυηθούν αξιόπιστη φύλαξη και πραγματικό έλεγχο στην περιοχή γύρω από το Δυτικό Βερολίνο».

 Στις 13 Αυγούστου 1961, η ΓΛΔ έκανε το αυτονόητο, το οποίο ήδη είχε αργήσει πολλά χρόνια να κάνει: Θεμελίωσε διακριτά κρατικά σύνορα με την έναρξη της ανέγερσης του Aντιφασιστικού Προστατευτικού Τείχους, όπως ήταν το επίσημο όνομά του. Η ανέγερση του τείχους βεβαίως και δημιούργησε προβλήματα σε οικογενειακό επίπεδο (περιορισμός δυνατότητας επίσκεψης για ένα διάστημα κ.λπ.), αυτά όμως αποτελούσαν άμεση συνέπεια της εξωτερικής καπιταλιστικής επιθετικότητας, η οποία ανοιχτά μιλούσε ακόμα για τη μέρα Χ, για τη μέρα δηλαδή εισβολής και ανατροπής του συστήματος ενός ανεξάρτητου κράτους. Οποιοσδήποτε ξεχνάει αυτά τα στοιχειώδη και προβάλλει σε πρώτο πλάνο τις δυσκολίες επαφών μεταξύ συγγενών και φίλων, κάνει σοβαρή ιστορική λαθροχειρία. Αφού είχε εξασφαλίσει το αυτονόητο, τη διακριτή κρατική επικράτεια, η ΓΛΔ εδραίωσε την κυριαρχία της και δημιούργησε πιο ευνοϊκούς όρους για το σχεδιασμό και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής οικονομίας και κοινωνίας.

Η ΓΛΔ και ολόκληρο το σοσιαλιστικό στρατόπεδο ήταν σε άμυνα και όχι σε επίθεση. Και μάλιστα σε άμυνα απέναντι σε έναν πανίσχυρο αντίπαλο. Τι έπρεπε λοιπόν να κάνει;


Ως άτομο προσπαθώ να ενσωματώνω μόνο τη λογική στη σκέψη μου. Καμιά φορά αντιμετωπίζω σοβαρά κενά. Ας πούμε:


  • Είναι λιγότερο δημοκρατική η αναγκαστική διχοτόμηση του Βερολίνου από το τείχος στα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικό; 
  • Είναι λιγότερο δημοκρατική η αναγκαστική διχοτόμηση του Βερολίνου από το τείχος στη Γάζα; 
  • Η ελευθερία που υποτίθεται δεν υπήρχε στη ΓΛΔ ήταν λιγότερη από την ελευθερία στην Γάζα; Εκεί δηλαδή που δολοφονούνται παιδιά στο σχολείο και ισοπεδώνονται ακτιβιστές από μπουλντόζες της Caterpillar; 
  • Η καπιταλιστική ελευθερία του Μεξικό, των sweatshops με το 14ώρο εργασίας και τις εργάτριες που δολοφονούνται στη Χουάρες, είναι μεγαλύτερη των ανατολικοβερολινέζων;


Ας δούμε τώρα και μερικά νούμερα: 

Οι νεκροί
  • Νεκροί του τείχους του Βερολίνου στη μεριά της ΓΛΔ: 86 μέχρι 200 σύμφωνα με διεθνή μέσα της εποχής
  • Νεκροί του τείχους του Βερολίνου στη μεριά της ΟΔΓ: Έχουν δημοσιευθεί μόνο 2 ονόματα ανατολικογερμανών συνοριοφυλάκων. Περίεργο στη Γερμανία των λευκών κελιών...
  • Νεκροί του τείχους του Μεξικό: 5.600 από το 1991 έως το 2006
  • Νεκροί του τείχους της Γάζας: 1948 μόνο τον Αύγουστο του 2014 από τους οποίους 1402 πολίτες και 456 παιδιά. 

Η ανεργία

  • Μεξικό: Ανεργία  5,4%, με τον μέσο εργαζόμενο βέβαια να εργάζεται κάτω από 13 ώρες την εβδομάδα και πάνω από το 40% του πληθυσμού να ζει κάτω από το όριο της φτώχειας.
  • Γάζα: Ανεργία 40% ενώ πάνω από το 38% του πληθυσμού να ζει κάτω από το όριο της φτώχειας
  • ΗΠΑ: Ανεργία  6,1% ενώ πάνω από το 15 με 20% του πληθυσμού να ζει κάτω από το όριο της φτώχειας
  • Λαϊκή Δημοκρατία Γερμανίας: Ανεργία 0%, Άστεγοι 0% , Κόστος ζωής που κάλυπτε το κράτος: 80%

Παρακάτω παρουσιάζεται και ο χάρτης της σχεδιασμένης παραγωγής της ΓΛΔ ανά επαρχία: 



Ερώτημα: Που θα προτιμούσατε να ζείτε; (Και απαντήστε ρεαλιστικά) 



Πηγές

  • Ριζοσπάστης, Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2014
  • Ριζοσπάστης, Κυριακή 18 Νοέμβρη 2012
  • BBC News, 11 August 2014, Caution needed with Gaza casualty figures, by Anthony Reuben Head of statistics 
  • News-gr, Η Χαμάς πλούτισε ενώ η Γάζα βυθίστηκε στην φτώχεια,
  • Ημερησία, Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2014, Στο 6,1% υποχώρησε η ανεργία στις ΗΠΑ
  • http://en.wikipedia.org/wiki/East_Germany

1 σχόλιο:

  1. Χαιρετίζω τη δημιουργία άλλης μιας κομμουνιστικής όασης μέσα στα σκουπίδια του διαδικτύου! Ευχαριστούμε!
    hopenends

    ΑπάντησηΔιαγραφή