Ένα εξαιρετικό άρθρο του Γιώργου Κακουλίδη με το κοφτό και μεστό συγγραφικό στυλ που τον χαρακτηρίζει:
Από τη στιγμή που συνέδεσαν τη μοίρα τους με το κίνημα, οι σύντροφοι, κατάφεραν να μη λειτουργήσουν τα λόγια του Γιάκομπ Μπούρκχαρντ: «Οταν η φαντασία ακολουθεί υποθέσεις, δεν αργεί να χαθεί στην άβυσσο».
Απαράλλακτα μένουν απέναντί μας όσοι υπηρετούν το θέαμα, όσοι συμμετέχουν σ' αυτή την παράλογη συνωμοσία ενάντια στις ιδέες του μαρξισμού.
Ο μαρξισμός δικάζεται από το σύνολο της λεγόμενης έγκριτης δημοσιογραφίας, που έχει μετατραπεί σε σώμα ενόρκων.
Δεν είμαστε κίνημα λόγω μιας αφηρημένης ηθικής υποχρέωσης ή γιατί έχουμε ένα θρησκευτικό χόμπι. Είμαστε εδώ με τη θέλησή μας για να καταστρέψουμε ό,τι μας ακυρώνει, για να αναβάλουμε τις αλλεπάλληλες πτώσεις μας, για να βάλουμε τέλος στην ασυναρτησία του θανάτου.
Το αγαπημένο παιχνίδι των Ευρωπαίων είναι «στάχτη στα μάτια». Οσοι Ελληνες συμμετέχουν στο παιχνίδι, συνεχίζουν σαν στρατιωτάκια αμίλητα να βαδίζουν προς το κέντρο της Ευρώπης, αυτόν τον οικογενειακό τάφο.
Τούτες οι εκλογές είναι ηθικά χρεοκοπημένες. Από τη στιγμή που ο πολίτης κυκλοφορεί ως τρελός Αχιλλέας επιδεικνύοντας τη φτέρνα του στο σύστημα της αδιάκοπης εξαπάτησης, του είναι αδύνατον να ζήσει.
Οι συμπολίτες μας που αυτοκτονούν, μας παίρνουν μαζί τους, είτε το θέλουμε είτε όχι. Είμαστε η τελευταία εικόνα του κόσμου την οποία η τρομερή χειρονομία τους επιθυμεί να βυθίσει στη λησμονιά. Μέσα στην εικόνα βρίσκονται και οι ηθικοί αυτουργοί της αυτοχειρίας, το ίδιο θλιμμένοι, ανίατα φιλάνθρωποι, ανερυθρίαστα μεταφέρουν το πένθος μας χωρίς να έχουν τίποτα να χάσουν. Αυτά σκεφτόμουν και δίχως να το καταλάβω είχα φτάσει μπροστά στην Ακαδημία Αθηνών. Μέσα της σαπίζουν αρκετοί πνευματικοί άνθρωποι. Διευρύνουν, λένε οι ίδιοι, το ψυχοερευνητικό τους πεδίο μέσα στους τέσσερις τοίχους. Σαπίζουν στεφανωμένοι, αλλά ούτε να πεθάνουν δεν μπορούν.
Κι όμως το άρθρο γράφτηκε το 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου