Η Κομματική Οργάνωση Βύρωνα, η ΠΕΑΕΑ, η ΠΕΚΑΜ αλλά και ο ολόκληρος ο Βύρωνας είναι από την Κυριακή φτωχότερος, με την ξαφνική απώλεια της συναγωνίστριας, συντρόφισσας και καλής φίλης Ελένης Γαβρικίδου- Μπούρμπουλα.
ΕΠΟΝίτισσα στα 14, ΕΛΑΣίτισα στα 15, μαχήτρια του ΔΣΕ στα 17, μέλος του ΚΚΕ έως και σήμερα, η Ελένη Μπούρμπουλα γεννήθηκε στους Τσάκωνες Αριδαίας, πολέμησε όπως και όλη της η οικογένεια τον κατακτητή και αναγκάστηκε να βγει ξανά αντάρτισσα με τον ΔΣΕ. λόγω των παρακρατικών συμμοριών της Δεξιάς που οργίαζαν στο χωριό της και σε όλη την ύπαιθρο.
Μαχήτρια του 3ου λόχου του επίλεκτου τάγματος της Δημοκρατικής Νεολαίας του Αρχηγείου Δυτικής Μακεδονίας του ΔΣΕ, τιμήθηκε για τη δράση της από το τάγμα της, όταν δεν εγκατέλειψε τη θέση της στη μάχη της Φυτώκης και επέμεινε να βάλλει με το πολυβόλο της. Ο κυβερνητικός στρατός την συνέλαβε εκεί το 1948.
"Τότε λέγαμε κάτι. Λέγαμε την
τελευταία σφαίρα να την κρατάμε για εμάς για να μην μας πιάσουν και υποστούμε
όσα μας επιφύλασσαν. Είχα βγεί έξω να δω την κατάσταση. Δίπλα μου είχε πάρει
φωτιά ένας θάμνος και είδα φαντάρους να μας κυκλώνουν. Πέταξα το αυτόματό μου
στους θάμνους και έβγαλα μια χειροβομβίδα μιλς που κράταγα και πήγα στο
πολυβολείο να αυτοκτονήσω με τις άλλες κοπέλες. Την στιγμή που τράβηξα την περόνη
ένας μαυροσκούφης μου πήρε την χειροβομβίδα από το χέρι."
Έτσι την έπιασαν
"Με έπιασαν με τις άλλες κοπέλες και ξεκίνησαν να μας κλωτσάνε και να μας χτυπάνε με τα κοντάκια. Θυμάμαι μου έκανε εντύπωση πόσο βρώμικοι ήταν. Εμένα το δίκοχό μου ήταν πάντα καθαρό. Εν πάσει περιπτώσει, ήταν έτοιμοι να μας εκτελέσουν επί τόπου όταν εμφανίσθηκε ένας άλλος μαυροσκούφης και τους είπε να μας αφήσουν ήσυχες και πως αν δεν έριχνε αυτός από το παραπάνω ύψωμα δεν θα καταλάμβαναν το πολυβολείο. Όπως αποδείχθηκε αργότερα ήταν εξάδελφός μιάς από τις κοπέλες.
Έτσι αυτοί αναγκάστηκαν και μας προώθησαν στην διοίκησή τους. Όταν φθάσαμε στα κτίρια της διοίκησης το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να μας ανακρίνουν. Μας έδειραν και μας βασάνισαν ρωτώντας μας για τις θέσεις του ΔΣΕ. Εγώ έλεγα ότι ζύμωνα ψωμί και δεν ήξερα τίποτα. Έτσι μας προώθησαν στην Κοζάνη."
Κατόπιν την μετέφεραν στο στρατόπεδο αιχμαλώτων της Λάρισας. Οχτώ μήνες μετά
δικάστηκε από στο στρατοδικείο της ίδιας πόλης και καταδικάστηκε σε δις ισόβια και 15 χρόνια
για να μην μπορεί να κάνει έφεση. Το κράτος του Εμφυλίου την ήθελε νεκρή.
Επόμενος σταθμός οι φυλακές ανηλίκων στην Καλλιθέα,έπειτα στις φυλακές ανηλίκων στην Κηφισιά, όπου με αγώνα και απεργία πείνας η Ελένη και οι υπόλοιπες συγκρατούμενές της, κατάφεραν να σπάσουν το καθεστώς τρομοκρατίας που είχε επιβληθεί και να κλείσουν αυτές οι φυλακές.
Τελικά τις οδήγησαν όλες στις φυλακές Αβέρωφ το 1949. Από τις πρώτες μέρες εκεί, η Ελένη έγινε μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. Ο ρόλος της στην φυλακή γνώριμος. Ήταν σύνδεσμος των καθοδηγητικών στελεχών της οργάνωσης στην φυλακή. Η Ελένη κρατούσε τα μυστικά και τα μετέφερε μόνο όταν και όπου της έλεγε η καθοδήγηση. Δεν λύγισε και δεν υπέγραψε ποτέ. Αποφυλακίστηκε στις 21 Απριλίου 1962,από τις τελευταίες.
Μόλις αποφυλακίστηκε μετά από λίγο καιρό ήρθε στον Βύρωνα και συνδέθηκε με την
παράνομη οργάνωση. Εργάστηκε στην αρχή στον κλάδο του ιματισμού δέρματος και
κλωστοϋφαντουργίας. Σε βιοτεχνία που έφτιαχνε κάλτσες, ύστερα σε πλεχτήριο. Η Ασφάλεια από κοντά και κάθε φορά που έπιανε δουλειά, λίγους μήνες μετά την απέλυσαν μόλις η εργοδοσία
μάθαινε το παρελθόν της. Οι πιέσεις να υπογράψει συνεχίζονταν άλλοτε με το καλό, άλλοτε με
το άγριο. Η Ελένη δεν πρόδωσε το Κόμμα και τα δικά της ιδανικά ούτε τότε που αντιμετώπιζε
βιοποριστικό πρόβλημα.
Το 1963 παντρεύτηκε με τον Μιχάλη Μπούρμπουλα, έναν άλλο μεγάλο αγωνιστή και
μέλος του ΚΚΕ στο Βύρωνα. Μαζί δημιούργησαν τις εκδόσεις Αρδυτός που τύπωναν και
διακινούσαν λογοτεχνικά και κομματικά βιβλία. Αυτή ήταν και η κομματική της χρέωση μέχρι
και το 1978 όπου γυρνούσε μαζί με τον Μιχάλη από πανηγύρι σε πανηγύρι και προμήθευε τις
κομματικές οργανώσεις με κομματικά βιβλία, αφού πρώτα τα έντυναν με άλλο εξώφυλλο.
Το 1964 κατάφερε να ταξιδέψει στην Λαϊκή Δημοκρατία της Τσεχοσλοβακίας, για να
παραβρεθεί στον γάμο του μικρότερου αδερφού της Γιώργου με την συζυγό του Ερμιόνη. Εκεί
είδε μετά από 16 χρόνια τη μάνα της και την υπόλοιπη οικογένεια. Αργότερα το 1974 η Χούντα
των συνταγματαρχών αρνήθηκε να της επιτρέψει να ταξιδέψει ξανά στην Λαϊκή Δημοκρατία της
Τσεχοσλοβακίας για να παρευρεθεί στην κηδεία της μάνας της. Αν και δεν την ξαναφυλάκισαν,
ήταν υποχρεωμένη να δίνει το παρόν καθημερινά στο Αστυνομικό Τμήμα.
Χαρακτηριστικό του ήθους, της σεμνότητας, του αισθήματος περιφρούρησης της
ιστορικής αλήθειας και των φορέων του λαϊκού κινήματος που την διέκρινε ως Κομμουνίστρια,
είναι το εξής γεγονός: Όταν ιδρύθηκε το 1974 στο Βύρωνα το τοπικό παράστημα της ΠΕΑΕΑ
και παρά την προτροπή του συζύγου της και των υπολοίπων σ/φων να γραφτεί και να είναι από
τα ιδρυτικά μέλη εκείνη αρνήθηκε λέγοντας: «Αν δεν έρθει το χαρτί από το χωριό μου, που να
βεβαιώνει την δράση μου και όσα λέω δεν πρέπει να με γράψετε. Δεν σημαίνει τίποτα επειδή σας
τα λέω εγώ. Πως θα βεβαιωθείτε ότι δεν λέω ψέματα;». Μόνο όταν ήρθε το χαρτί γράφτηκε
στην ΠΕΑΕΑ.
Την περίοδο 1989 – 1991 στάθηκε ξανά όρθια και δεν εγκατέλειψε την θέση της. Μαζί με
άλλους σ/φους τόσο στο Βύρωνα όσο και στην υπόλοιπη Ελλάδα, κράτησαν το Κόμμα όρθιο.
Ακούραστη, ακατάβλητη ακόμα και στα γεράματά της δεν δέχθηκε ποτέ να μην κατέβει σε πορεία ή κινητοποίηση "Εγώ περπάταγα 17 ώρες τη μέρα στον ΔΣΕ. Τώρα θα κουραστώ; " Μας είχε πει όταν την ρωτήσαμε κάποτε εάν κουράστηκε κι ήθελε να κάτσει σε μια διαδήλωση.
Την αποχαιρετούμε με μεγάλη λύπη και υποσχόμαστε να σταθούμε άξιοι του αναστήματός της.
Πηγή:
- Προσωπική συνέντευξη 9/3/2013
- Πλήρες Βιογραφικό εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου